Mukoda Kuniko adılı bir yazar vardı. Artık hakkın rahmetine kavuştuğu için ‘vardı’ diye yazdım. ‘Japonca’yı unutma’ diyerek hocam, Mukoda Kuniko’nun kitabını bana verdi. Bir deneme kitabı. Bu sıralar denemeleri sevmeye başladım. Aynı gündelik hayatı yaşıyor olmamıza rağmen, benim göremediğim küçük ayrıntıları görmesi, beni çok şaşırttı.

Kitap ‘obento’ (oğle yemeği) konusuyla başlıyor. ‘Bazen oğle yemeği getirmeyen çocuklar da vardı. “Unuttum” yada “karnım ağrıyor” diyorlardı. Bunu hergün tekrarlayıp dışarıya çıkıyorlardı. Bu zavallı çocuklar ile hiç kimse kendi yemeği paylaşmadı. Bu çok kalpsizce bir davranış gibi gelebilir, fakat ben bunun doğru bir davranış olduğunu düşünüyorum. Çünkü eğer yemeklerini paylaşırlarsa, o çocuklar kendilerini kötü hissedeceklerdi. Dolayısıyla dışarda top oynamaları, hergün başkalarına yük olmalarından daha iyi olduğunu söylüyordu. Ben de yazarın düşüncesine katılıyorum.

Bir Türk arkadaşım bana ‘Başka birinin iyiliğini kabul etmezsen, kabalık olabilir’ diye söyledi. Ama benim kabul etmediğim şey, O’nun iyi niyeti değildi. Ancak kabul etmek istemememin sebebi, Türkiye’de başkasına muhtaç olmadan kendi ayaklarımın üzerinde durmaktı.