Japonlarla iş yapanlar, muhattap olanlar bilirler, ortalama olarak Japonların İngilizcesi iyi değildir. Üstelik kurslara giderler, bu eksiklikten yakınırlar, özür dilerler.

Konu üzerinde de çok tartışılır, nedenleri incelenir. Önemler alınmaya, çözümler üretilmeye çalışılır. Anaokullarına İngilizce dersi konması gibi…

Benim gözlemlerim şöyle:

Yapılan araştırmalara göre Japonların algıladıkları ses aralığı dar. Bunun çevresel mi genetik mi olduğunu bilmiyorum. “L” ve “R” seselerini ayırtedememeleri beyin MR’larıyla yapılan testlerde görülmüş. Aynı zamanda Japonca grameri oldukç basit. Çok benzer olsa da Türkçe’nin grameri bile daha karmaşık. İngilizce grameri anlamaları zaman alıyor.

Japonya’da işe girerken, pek çok dalda İngilizce bilme zorunluluğu yok. Türkiye’dekinin tersine, gerçekten gerekmedikçe TOEIC/TOEFL şu kadar olacak diye de yazılmaz iş ilanlarına. Bu durumda Pek çok insan için İngilizce bilme kırk yılda bir gidilen yurtdışı gezilerinde ufak denemeler yapılacak bir eğlence aracından öteye gitmiyor.

Okullarda üniversite sınavlarında çıkacak şekilde daha çok teorik konularda okuma ve yazmaya önem verilirken, özel kurslarsa daha çok pratiğe ağırlık veriliyor. Birbirini tamamlaması gereken bu yetenekler farklı yönlerde gelişiyor ve temeller tam yerleşmiyor.

Bunların üstüne bir de Japonların mükemmeliyetçliği var. Bir konuda derinleşmeden, uzmanlaşmadan fikir beyan etmek istemezler, laf etmezler. Oldukça üst seviyeye gelmeden de İngilizce konuşmada pratik yapamazlar. Bu da tabii dil öğrenmede kısır döngü.

Yeni nesille bunların değişme şansı var. Dışarı daha açıklar, risk alabiliyorlar, özgüvenleri eksik ama en azından dış dünyaya daha açıklar.
Bakalım birşeyler değişecek mi?